Piše: Stevan Lazić
Nedavno je Međunarodni sud pravde (MSP) u Hagu presudio po tužbi Hrvatske protiv Srbije i protivtužbi Srbije protiv Hrvatske za zločin genocida u građanskom ratu devedesetih godina: genocida nije bilo. Presuda je konačna. Na nju ni jedna strana nema pravo žalbe.
Među Srbima, ma gde živeli, ne postoje oni koji ne znaju s kakvim su razočaranjem Hrvati primili presudu. A teško je verovati da postoje i Srbi koji ne znaju da je presuda u određenim srpskim krugovima primljena i sa izvesnim zadovoljstvom. Jer, eto, nerešeno je, bez pobednika. Iako bi zadovoljni trebalo da znaju da je nerešen rezultat presude za Srbiju i Srbe ipak gubitak: ako genocida nije bilo u građanskom ratu devedesetih, bilo ga je, i još kako ga je bilo, u Drugom svetskom ratu. Ali to MSP nije razmatrao. Takvu tužbu ni Srbija ni Srbi nikad nisu bilo kakvom sudu podnosili. A ovde je sa srpske strane postojala samo protivtužba za genocid u građanskom ratu devedesetih. Zasnovana na hrvatskim zločinima počinjenim nad Srbima u “Oluji”.
I zbog čega protivtužba a ne tužba? Odgovor znaju samo oni koji su odlučivali o tome.
Ovde, dalje, neće biti reči o toj presudi već o isečcima istorije onoga što se Srbima dešavalo u vreme kad je sve to što je vezano za devedesete i počelo. “Oluja” u kojoj je progonjen, mučen i ubijan srpski narod u Hrvatskoj traje mnogo duže nego što su to avgustovski dani 1995. godine.
Hrvati su odmah posle višestranačkih izbora, 1990. godine, i pobede Hrvatske demokratske zajednice (s predizbornim programom najvećim delom preuzetim iz fašističkog programa Nezavisne Države Hrvatske), krenuli u razbijanje Jugoslavije i u otcepljenje. Srbi u Hrvatskoj su po negde i od nekoga dobro osmišljenom scenariju izbačeni iz Ustava Hrvatske. I uprkos tome što po međunarodnom pravu nisu mogli preglasavanjem da budu izbačeni. Kao što se bez njihovog referendumskog izjašnjavanja Hrvatska nije mogla ni izdvojiti iz SFRJ. Osim agresijom, kao što se i desilo. Ali… Srbija i Srbi u Hrvatskoj su po početku najžešćih zločinačkih napada hrvatskih paravojnih terorističkih jedinica na Srbe u Hrvatskoj, na SFRJ i Jugoslovensku narodnu armiju (JNA) u svim hrvatskim medijima proglašeni agresorom. A JNA i Srbi nazivani su, bez izuzetka, “srbočetnicima”. Ta gnusna laž o Srbiji i Srbima kao agresorima, kao i najveći deo istorije Hrvata (koji su po tvrdnjama njihovih naučnika poreklom Iranci!) i istorije Hrvatske, istorije koja se po istom onom negde dobro osmišljenom scenariju bezočno falsifikuje (kao i šiptarska na Kosovu i Metohiji), ušla je u udžbenike u toj državi. Hrvatski istoričari i drugi euforični “pobednički stručnjaci” istražuju, otkrivaju i ubeđuju najpre sami sebe pa onda i hrvatsku javnost, a i deo svetske javnosti, u slavnu, dugu, antifašističku (o, bože, ako te ima…) i od agresora Srbije i pobunjenih Srba u Hrvatskoj napadnute zemlje.
Naravno, MSP je u obrazloženju odluke naveo i deo zločina koje su pripadnici jednog i drugog naroda počinili u toku građanskog rata. S nekakvom valjda obavezom da se pojedinci koji su počinili zločine otkrivaju, procesuiraju i kažnjavaju.
Iako je to trebalo odavno da se čini, da pravni sistemi i Hrvata i Srba rade svoj posao, to se kod Hrvata nije događalo. A ni danas se ne događa.
Tužilaštvo za ratne zločine Srbije, kao i pojedine nevladine organizacije u Srbiji, proteklih posleratnih godina zaista su predano radili na istaživanju i otkrivanju osumnjičenih za zločine nad Hrvatima, muslimanima (Bošnjacima) i Albancima. A srpski sudovi su takođe predano radili na njihovom procesuiranju i kažnjavanju. O hapšenjima i deportovanjima onih koje je tražio Haški tribunal da se i ne priča.
Objektivnom posmatraču rada tih instanci pravosuđa i svih Soroševih volontera i pitomaca u Srbiji, nameće se zaključak da one ni približno nisu činile bar nešto kad su u pitanju i zločini nad Srbima. Ali, to je već pitanje i za nekoga drugog u Srbiji. A ne samo za njih. Jer priča takozvanog demokratskog sveta o nezavisnosti pravosuđa samo je jedna u nizu svima koji su slabiji od Amerike (u proteklih 20, 30 godina svi su bili slabiji) podmetnutih holivudskih sapuničastih parolica. Kakvo nezavisno sudstvo?! Koji to međunarodni sud priznaju ti isti Amerikanci?! Ko može zločincima iz njihovih redova bilo gde da sudi? Ko? Niko!
U to isto proteklo vreme Hrvatsko tužilaštvo za ratne zločine radilo je isključivo na istraživanju zločina koje su počinili pripadnici srpskog naroda. Ono je često tražilo da se Srbi hapse i po nekakvim (i javnim i tajnim) njihovim listama. A mnogi su bili hapšeni i osuđivani na višegodišnje kazne zatvora na osnovu lažnih svedočenja a da nisu ni bili na bilo kakvim listama. Za zločine nad Srbima retko su vođeni bilo kakvi postupci. Optuženi su najčešće “u nedostatku dokaza” oslobađani optužbi. Ili su što je moguće blaže osuđivani, pa su kasnije od strane najviših sudskih organa presude poništavane, mnogi procesi obustavljani, osuđeni puštani ili od predsednika države pomilovani.
To isto dešavalo se i dešava i u Bosni i Hercegovini.
I da se sada vratimo samo malo u vreme građanskog rata u Hrvatskoj, koji su počeli Hrvati agresijom na SFRJ, JNA i Srbe u Hrvatskoj, Hrvatima je trebao rat, kako je izjavio njihov tadašnji predsednik Franjo Tuđman… da se vratimo i da, podsećajući, pitamo:
ko je i kada ocenjivao ustavnost izbacivanja Srba kao konstitutivnog naroda iz Ustava Hrvatske?
ko je i kada u Hrvatskoj pokretao ozbiljne postupke protiv onih koji su kasarne JNA (tada zajedničke armije) pretvarali u konclogore? Ko je dakle pokretao postupke protiv onih koji su naređivali i izvršavali sečenje struje kasarnama, isključivanje telefonskih veza, gasa i pitke vode, sprečavali dostavu hrane, pošte?
ko je u Hrvatskoj procesuirao one koji su: u kasarni Logorište u Karlovcu ubili 38 vojnika, podoficira i oficira, a 11 ranili, u kasarni “Božidar Adžija” u Bjelovaru ubili 27, a ranili 20, u kasarni Špiljnik u Otočcu ubili 15, a ranili sedmoricu, u vojnoj luci “Lora” u Splitu (bila u blokadi 242 dana) ubili 14, a za broj ranjenih se i ne zna, u kasarni “Maršal Tito” u Zagrebu (bila opkoljena i neprestano napadana 77 dana) ubili 12, a ranili 32, u kasarni “Vinkovci” u Vinkovcima (61 dan bila u blokadi) ubili 10, a ranili 27, u kasarni “Franjo Ogulinac Seljo” u Jastrebarskom (60 dana bila u blokadi) ubili devet, a ranili 15 vojnika, podoficira i oficira itd?
ko je bar ozbiljnije procesuiran i osuđen za sve te počinjene zločine? Malo ko. Ili gotovo niko.
Sa suđenjem ubicama rezervista na Koranskom mostu u Karlovcu, na primer, na delu je bila prava cirkusijada od sudskog postupka. Samo da podsetimo: od petnaestorice rezervista JNA, u tom zločinu trinaestorica su ubijena, a dvojica ranjena. Mihajlo Hrastov, koji je optužen za taj zločin, oslobođen je optužbe zbog toga što je to učinio (kakve li smejurije!) u samoodbrani! Mada je tu presudu ukinuo Vrhovni sud Hrvatske, ipak se za taj zločin ni do dana današnjeg nije sudilo. Pa su “nestajali” dokazi za zločine počinjene u “Lori” u Splitu, za zločine u Bjelovaru… A najveći broj ubijenih vojnika JNA bili su devetnaestogodišnjaci. Dok je među ubijenim podoficirima i oficirima bilo svih činova: od vodnika pa sve do potpukovnika i pukovnika.
Na području Hrvatske, a sve ovo o čemu je ovde reč odnosi se na 1990. i 1991. godinu, pre njenog međunarodnog priznanja, dokazano je postojalo, pored opkoljenih i u konclogore pretvorenih kasarni JNA, oko 220 logora. Kroz koje je prošlo oko 100.000 srpskih civila. U kojima su, tim kazamatima, Srbi najsvirepije mučeni i ubijani. Od kojih se jedan broj njih i danas vode kao nestali. I sa njihovim spiskom Hrvatska između ostalog će uslovljavati Srbiju na putu u Evropsku uniju. Kakve li ironije!
I dalje: iz Hrvatske je od 1991. pa do kraja 1995. godine proterano oko 500.000 Srba, uništeno je više od 1.200 srpskih naselja, uništeno je 37.000 objekata (24.000 stambenih i 13.000 ekonomskih), 182 zadružna doma, 1.810 grobalja, 78 crkava, 12 manastira, 28 muzeja, 58 ambulanti i zdravstvenih centara, 113 vodovoda, 36 trafostanica, 325 trgovina, 167 fabrika, 410 zanatskih radnji, 311 ugostiteljskih objekata, 920 javnih spomenika, 118 skladišta, više od 3.500.000 knjiga štampanih ćiriličnim pismom, 95 javnih biblioteka (a gde su tu još privatne! A o tome je veoma dokumentovano svoja istraživanja objavio Hrvat Ico Klašnja u knjizi “Knjigocid”), pa koliko stanova i oko 40.000 stanarskih prava, pa poljoprivrednih mašina, automobila, privatnih teretnih vozila, imovine iz kuća i stanova, stoke, neregulisanih penzija, opljačkane štednje po bankama…
Franjo Tuđman, tadašnji predsednik Hrvatske i Hrvatske demokratske zajednice (HDZ), drugi “otac nacije”, kako ga od milja zovu Hrvati (prvi je Ante Starčević), i otac ovog strašnog zla nad Srbima, nije izveden pred lice pravde. A počinio je najužasnije etničko čišćenje na tlu Evrope posle Drugog svetskog rata. Njega je u tom ratu započeo Ante Pavelić, a Tuđman završio tokom građanskog rata u Hrvatskoj.
Iskreno govoreći, Srbija je trebalo Međunarodnom sudu pravde da podnese tužbu, a ne protivtužbu. Da podnese tužbu za genocid počinjen nad srpskim narodom u Drugom svetskom ratu. Ako zločini ne zastarevaju, a ne zastarevaju, onda je to trebalo učiniti. Bez obzira na sve pravne zavrzlame koje stoje na putu podnošenja takve tužbe. Trebalo je pokušati. I za sve zločine počinjene nad Srbima tokom devedesetih godina, od izbacivanja iz Ustava do etničkog čišćenja u “Oluji” trebalo je podneti tužbu protiv Hrvatske. I mnogo pre nego što je to 1999. učinila Hrvatska. Koja je i te godine učestvovala u agresiji NATO-a na Srbiju.
A Srbija će u Evropsku uniju, ukoliko to tada bude i postojalo, moći samo kad joj to Hrvatska odobri. A možda ni tada.
(Intermagazin.rs)