Piše: Ana-Marija R
Ruski akademik i Putinov savetnik Sergej Glazjev u velikom recenziji o destabilizaciji Ukrajine: “Šta će Americi Majdan?”
Akademik Sergej Glazjev je savetnik ruskog predsednika Vladimira Putina. Pre nekoliko dana napisao je opširni osvrt na aktuelnu situaciju u Ukrajini te se fokusirao na ulogu SAD-a. Prenosimo njegov tekst u celosti:
„Rat koji je u toku na Donbas donosi velike pretnje Rusiji, Evropi i celome svetu, dok nerazumevanje istih povlači za sobom njihov automatski razvoj u regionalni, a zatim i svetski rat. Prikaz ovog rata u svetskim mejnstrim medijima kao borbe ukrajinske vlasti za celovitost svoje zemlje tako je daleko od njegova smisla, kao i prikaz hitlerovskog propagandnog napada na Poljsku kao zaštite Nemačke od poljske agresije. Nešto dublje tumačenje ovog rata sadržano je u ruskim MSM – kao otpor stanovništva Donbas nacističkoj hunti koja je protivpravno preuzela vlast u Kijevu.
U međuvremenu, bez razumevanja uzroka i pokretačkih sila eskalacije oružanog sukoba, zaustaviti ga je nemoguće. O tome svedoči neuspeh pregovora o zaustavljanju nasilja i rešavanja ukrajinske krize koji su se dosad provodili. Pomislili bi da sve strane moraju biti zainteresovane da se zaustave ratne operacije na Donbas. One nanose štetu Ukrajini, Rusiji, samom Donbas i ugrožavaju Evropu. Pa ipak, niti jedanput dosad zapadna strana nije ispunila svoje obaveze. Nepromenljiv rezultat svih pregovora je direktna obmana od strane SAD-a i njihovih kijevskih namještenika, koji koriste pregovore za odvraćanje pažnje i dezorijentaciju partnera.
Pregovori kao obmana
Isprva su visokopozicionirani američki i evropski zvaničnici, uljuljkavši budnost Janukoviča dogovorima o nekorišćenje sile podstakli naciste na njegovo nasilno svrgavanje i doveli na vlast svoju marionetsku vladu. Onda su počeli uveravati Putina da ne koristi silu, dok su istovremeno huškali huntu koja je pod njihovom kontrolom na represiju protiv ruskog stanovništva Ukrajine. Odmah posle postizanja dogovora o razoružavanju nezakonitih oružanih grupa i početka opštenacionalnog dijaloga potpredsednik SAD-a Bajden dolazi u Ukrajinu da bi podržao delovanje hunte, posle čega ona otpočinje kaznenu operaciju svoje vojske protiv otpora u Donbasu. Dok su beskonačno uveravali ruskoga predsednika u svoju predanost miru i pozivali na zaustavljanje nasilja, rukovodstvo SAD-a i EU dosledno podržava intenzifikaciju terora ukrajinske vojske protiv stanovništva Donbasa. Činjenice govore o tome da su Amerikanci iskoristili pregovore isključivo radi obmane partnera. Pritom je Rusiji bilo potrebno poći u susret sporazumima o de-eskalaciji sukoba i udaljiti vojsku od ukrajinske granice, a nacistička je hunta počela naglo povećavati svoje oružane sile u zoni konflikta i koristiti avijaciju i oklopna vozila protiv stanovništva Donbasa.
Izdavajući se za mirotvorce i zaštitnike ljudskih prava, zapravo su krčili put prema nasilnom nacističkom preuzimanju vlasti, koje su zatim podržali u legalizaciji svojih boraca u vojnu službu i podstakli primenu vojne sile protiv ruskog stanovništva. Pritom masovni mediji koji su pod kontrolom Amerike i njihovih pristalica krive za sve Rusiju, marljivo stvarajući iz nje lik neprijatelja Ukrajine i strašila za Evropu. Pomahnitala lažljivost i histerična rusofobije ukrajinskih i vodećih svetskih kanala ne ostavlja sumnju u to da imamo posla s vojno-propagandnom mašinom, koja guši sve objektivne novinare i nameće ljudima osećaj anti-ruske psihoze.
Iz ove analize sledi da SAD od samog početka ukrajinske krize bezrezervno slede strategiju rasplamsavanja sukoba u ukrajinsko-ruski rat, opravdavajući sve zločine nacističke hunte, finansirajući i naoružavajući ju, pokrivajući ju diplomatskim putevima i prisiljavajući svoje evropske saveznike na isto. Postavlja se pitanje, zašto oni to rade?
Sigurno ne radi Ukrajine, koju se tim ratom osuđuje na raskol, humanitarnu i ekonomsku katastrofu. I naravno, ne zbog apstraktnih ciljeva zaštite demokratskih prava i sloboda, koje svakodnevno bezobzirno gazi nacistička hunta masovnim ubistvima svojih građana.
Kao što se jasno vidi po retorici i postupcima američkih političara i zvaničnika, ovaj rat SAD odvija protiv Rusije, a u njemu nacistička hunta nije ništa drugo nego oružje u rukama američkog rukovodstva; narod Ukrajine koristi se u svrhu “topovskog mesa” i istovremeno žrtve ruske “agresije”. Neposredni cilj ovoga rata razdvajanje je Ukrajine od Rusije, što je u svrhu važnih geopolitičkih zadatak Zapada postavio još Bizmark, a u savremenim uslovima – Bžežinski. Njegova rusofobna formula o tome da bez Ukrajine Rusija ne može biti velika država postala je rukovodeći lajtmotiv cele američke politike na post-sovjetskom prostoru. Prema tom se cilju SAD kreću već dve decenije posle raspada SSSR-a, uloživši u rast anti-ruske političke elite u Kijevu, po svedočanstvu pomoćnice državnog sekretara SAD-a Nuland, više od 5 milijardi dolara.
Prema zamisli NATO stratega odvajanje Ukrajine od Rusije treba se sprovesti podvrgavanjem Ukrajine Evropskoj uniji u obliku Asocijacije, preko koje Kijev predaje Briselu suverena prava Ukrajine na području regulisanja spoljnih ekonomskih aktivnosti, provođenja spoljne i odbrambene politike. Odbijanje Janukoviča potpisati Sporazum o pridruživanju Amerikanci su primili kao izlazak ukrajinskog rukovodstva iz potčinjenosti i kao pretnju obnovi prirodnog procesa uspostavljanja jedinstvenog ekonomskog prostora sa Rusijom.
Upravo zato da bi sprečili ulazak Ukrajine u Carinsku uniju sa Rusijom, Belorusijom i Kazahstanom i da bi vratili Ukrajinu na put evropske integracije bio je organizovan državni udar, odmah posle kojega su lideri EU požurili da potpišu sa nelegitimnom nacističkom huntom politički deo Sporazuma o pridruživanju koji je protivrečan ukrajinskom Ustavu. Smesta nakon proglašenjaPorosenka predsednikom on je dao izjavu o spremnosti potpisivanja Sporazuma o pridruživanju u njegovom punom obliku, bez obzira na njegovu nespojivost kako s Osnovnim zakonom, tako i s nacionalnim interesima Ukrajine.
Međutim, kao što pokazuju dosadašnje aktivnosti SAD-a, samo prelaz Ukrajine pod jurisdikciju EU u okvirima nametnutoga Kijevu Sporazuma o pridruživanju njima je nedovoljno. Oni žele da suprotstave Ukrajinu Rusiji u vojnom sukobu i uvući u taj konflikt Evropsku uniju. Primoravajući njima podčinjene nacističku huntu da vodi sveobuhvatni rat u Donbasu, SAD stvara u centru Evrope sve rašireniji vrtlog haosa, koji je namjeren na uvlačenje u bratoubilački rat isprva Rusiju, a zatim i obližnje evropske zemlje. Na tome se radi ne samo zbog oslabljenja Rusije, nego i zbog pogoršavanja položaja Evropske unije.
Ratovi – izvor uspona SAD-a
Istorijsko iskustvo svedoči o tome da su ratovi u Evropi bili važan izvor ekonomskog rasta i političke moći SAD-a. Oni su postali supersila zbog Prvog i Drugog svetskog rata, koji su povukli za sobom golemi odliv kapitala i umova iz ratujućih među sobom evropskih zemalja u Ameriku. Treći svetski rat, koji je ostao hladan, završio je raspadom svetskog socijalističkog sistema, što je dalo SAD-u priliv preko hiljadu milijarde dolara, stotine hiljada specijalista, tonu plutonijuma i drugih dragocenih materijala, te mnogobrojne jedinstvene tehnologije.
Svi ti ratovi bili su isprovocirani aktivnim učešćem američke “pete kolone” u vidu kontrolisanih, finansiranih i podržavanih od strane američkih tajnih službi špijuna, oligarha, diplomata, činovnika, biznismena, stručnjaka i javnih osoba. I danas, suočeni sa ekonomskim teškoćama, SAD pokušavaju osloboditi u Evropi još jedan rat radi postizanja sledećih ciljeva.
Kao prvo, okrivljavanje Rusije za agresiju omogućava uvesti finansijske sankcije u svrhu zamrzavanja (otpis) američkih obaveza prema ruskim strukturama u rasponu od nekoliko stotina milijardi dolara za olakšanje neverovatnog dužničkog tereta SAD-a.
Kao drugo, zamrzavanje ruskih aktiva u dolarima i evrima povlači za sobom nemogućnost njihovih vlasnika da servisiraju svoje dugove prema uglavnom evropskim bankama, što će stvoriti ozbiljne poteškoće, s mogućnošću bankrota nekih od njih. Destabilizacija evropskog bankarskog sistema stimulisati će odliv kapitala u SAD da bi se podržala dolarska piramida njihovih dužničkih obaveza.
Kao treće, sankcije protiv Rusije naneti će štetu zemljama EU u iznosu od gotovo bilion evra, što će pogoršati ionako loše stanje evropske ekonomije, te oslabiti njen položaj u borbi za konkurentnost sa SAD-om.
Kao četvrto, sankcije protiv Rusije olakšavaju potiskivanje ruskog gasa sa evropskog tržišta u svrhu njegove zamene s američkim tesanim. Isto važi i za multi-milijardske Istočnoevropsko tržište gorivih elemenata za nuklearne elektrane, koje je tehnološki orijentisano na isporuke iz Rusije.
Kao peto, uvlačenje evropskih zemalja u rat s Rusijom povećati će njihovu političku zavisnost o SAD-u, što olakšava potonjima rešenje problema nametanja EU zone slobodne trgovine prema uslovima koji pogoduju SAD-u.
Kao šesto, rat u Evropi daje povod za rast vojne potrošnje u skladu sa interesima vojno-industrijskog kompleksa SAD-a.
Same SAD od novog rata u Evropi kojeg će sami pustiti s lanca ne gube gotovo ništa. Za razliku od evropskih zemalja, sa Rusijom oni trguju malo, i njihova tržišta su gotovo nezavisna od ruskih isporuka. Kao i u drugim evropskim ratovima, oni će biti u neto dobitku.
Na taj način, huškajući nacističku huntu na Rusiju, SAD ničim ne rizikuju i verovatno pobeđuju. Američki savetnici nameću svojim kijevskim činovnicima upotrebu najtežeg po civilima oružja: visoko-eksplozivne fragmentacijskim granate, kasetne avio-bombe i mine. Jer što više bude žrtava, to će više biti očekivanja ruske vojne intervencije radi zaštite ruskog stanovništva, tim će veći biti rizik za novi evropski rat i time će više biti američkih dobitaka. Ti dobitci se neće meriti samo u novcima. Glavna nagrada zbog koje SAD provociraju novi svetski rat – to je očuvanje svetske dominacije u uslovima globalnih strukturnih promena, uzrokovanih promenom tehnoloških struktura.
Istraživanja pokazuju da je u takvim periodima globalnih tehnoloških pomaka naprednim zemljama teško održati vođstvo, zato što na talasu rasta novog tehnološkog poretka napred izbijaju zemlje u razvoju, koje su uspele pripremiti preduslove za njegov nastanak. Za razliku od naprednih zemalja, koje se suočavaju sa krizom nagomilanog kapitala u zastarelim industrijama, [zemlje u razvoju] imaju mogućnost da izbegnu masovno obezvrijeđenje kapitala i da ga koncentrišu na najsavremenija područja rasta.
Da bi održale vođstvo, napredne zemlje su primorane da pribegnu nasilnim tehnikama u spoljnoj i spoljno-ekonomskoj politici. U takvim periodima naglo rastu vojno-političke tenzije i rizici međunarodnih sukoba. O tome svedoči tragično iskustvo dve prethodne strukturne krize svetske ekonomije.
Stoga, Velika depresija 30-ih godina, koja je bila uzrokovana dolaskom do granica rasta dominantnog početkom veka tehnološkog poretka “uglja i čelika”, prevaziđena je militarizacijom ekonomije, koja se prelila u katastrofu Drugog svetskog rata. [Ova katastrofa] nije samo stimulisala strukturni reorganizaciju ekonomije sa širokom upotrebom motora sa unutrašnjim sagorevanjem i organske hemije, no i dovela je do radikalne promene celog svetskog poretka: razaranja tadašnje jezgra svetskog ekonomskog sistema (evropske kolonijalne imperije) i formiranja dva suprotstavljena globalna političko- ekonomska sistema. Vođstvo američkog kapitalizma pri ulasku na novi dugački talas ekonomskog rasta bilo je omogućeno vanrednim rastom odbrambenih ugovora za razvoj novih tehnologija i prilivom svetskog kapitala u SAD tokom uništenja proizvođačkog potencijala i obezvrijeđivanjem kapitala osnovnih konkurenata.
Depresija sredinom 70-ih i početkom 80-ih godina dovela je do trke u naoružanju u raketno-kosmičkoj sferi sa širokom upotrebom informaciono-komunikacione tehnologije, koja je sačinjavala jezgro novog tehnološkog poretka. Kolaps svetskog sistema socijalizma koji je usledio, a koji nije uspeo sam svojevremeno prebaciti ekonomiju na novi tehnološki poredak, dozvolio je vodećim kapitalističkim zemljama korisiti se resursima bivših socijalističkih zemalja za “mekani prelazak” na novi dugi talas ekonomskog rasta.
Izvoz kapitala i odliv mozgova iz bivših socijalističkih zemalja, te kolonizacija njihovih ekonomija olakšali su strukturni reorganizaciju ekonomija zemalja u jezgru svetskog kapitalističkog sistema, koje su do toga stimulisale nastanak novog tehnološkog poretka kroz podsticanje trke naoružavanja u svemiru. Upravo na tom talasu rasta novog tehnološkog poretka uzdigle su se nove industrijalizovane zemlje koje su mogu pravovremeno formirati njegove ključne industrije i postaviti preduslove za svoj brzi rast na globalnom nivou. Politički rezultat bila je liberalna globalizacija sa dominacijom SAD-a u ulozi izdavaoca osnovne rezervne valute.
Podeli pa vladaj
Iscrpljivanje potencijala rasta dominantnog tehnološkog poretka izazvalo je globalnu krizu i depresiju koja je zahvatila vodeće svetske zemlje u poslednjih nekoliko godina. Izlaz iz toga proizaći će na talasu rasta novog tehnološkog poretka u osnovi kojega leži kompleks nano i bio tehnologije. I, iako osnovna sfera primene ovih tehnologija nije vezana sa proizvodnjom vojne tehnike, trka u naoružanju i povećavanje vojne potrošnje uobičajenim načinom postaje vodeći put državnog stimulisanja nastanka novog tehnološkog poretka.
Radi se o tome da liberalna ideologija, koja dominira u vladajućim krugovima SAD-a i njegovih NATO saveznika, ne ostavlja državi druge povode za širenje intervencija u ekonomiju, osim za potrebe odbrane. Stoga, suočena sa potrebom korišćenja javne potražnje za stimulisanje rasta novog tehnološkog poretka, vodeći poslovni krugovi pribegavaju eskalaciji vojnopolitičkih napetosti kao osnovnoj metodi povećavanja vladine nabavke naprednih tehnologija. Upravo u ovakvom rakursu treba razmatrati razloge zbog kojih Vašington promoviše rat u Ukrajini, koji nije cilj nego sredstvo za realizaciju globalnog zadatka očuvanja dominantnog uticaja SAD-a na svet.
Uporedo sa strukturnom krizom svetske ekonomije, uzrokovanoj smenom dominantnih tehnoloških poredaka, u današnje vreme dolazi do prelaza na novi stoljetni ciklus akumulacije kapitala, koji pojačava rizike rasplamsavanja novog svetskog rata. Prethodni prelaz od kolonijanih imperija evropskih zemalja prema globalnim korporacijama kao vodećim oblicima organizacije svetske ekonomije nastao je kao rezultat razbuknuća tri svetska rata, čiji je ishod bio popraćen radikalnim promenama svetskog političkog sistema. Rezultat Prvog svetskog rata bila je propast monarhijskog sistema, koji je obuzdavao širenje nacionlanog kapitala.
Kao rezultat Drugog – uništeni su kolonijalne imperije koji su ograničavali međunarodno kretanje kapitala. Krahom SSSR-a, što je bio rezultat Trećeg – hladnog – svetskog rata, slobodno kretanje kapitala zahvatilo je ceo svet, a transnacionalne korporacije dobile su na raspolaganje celu svetsku ekonomiju.
No time istoriju ne završava. Razvoju čovečanstva potrebne su nove forme organizacije globalnih ekonomija, koje bi dozvolile osiguravanje održivog razvoja i odbijanje planetarnih pretnji, uključujući ekološke i kosmičke. U uslovima liberalne globalizacije, ustrojene prema interesima transnacionalnih, uglavnom anglo-američkih, korporacija, takvi izazovi postojanju čovečanstva ostaju bez odgovora. Objektivno nastajuća potreba obuzdavanja svetske oligarhije i regulisanja kretanja svetskog kapitala postignuta je u istočnoazijskom modelu organizacije savremene ekonomije. Usponom Kine, Indije i Vijetnama iza Japana i Koreje najpromišljeniji mislioci počeli su govoriti o prelasku sa Anglo-američkog na Azijski stoljetni ciklus akumulacije kapitala.
U svetlu gore opisanih globalnih promena jasno je da se borba za svetsku prevlast odvija između SAD-a i Kine, u kojoj SAD da bi sačuvali svoju dominaciju igraju scenario koji im je poznat – rasplamsavanje svetskog rata u Evropi, pokušavajući još jednom na račun Staroga sveta utvrditi svoj položaj u svetu. Za ovo oni koriste stari engleski geopolitički princip “zavadi pa vladaj”, oživljavajući podsvesnu rusofobiju političkih elita evropskih zemalja i oslanjajući se na njihov tradicionalni “drang nach osten” (pohod na (slovenski) Istok). Pritom, sledeći premise Bizmarka i savete Bžežinskog kao glavnu liniju raskola oni koriste Ukrajinu, računajući s jedne strane na slabljenje i agresivnu reakciju Rusije, a s druge – na konsolidaciju evropskih zemalja u njihovoj tradicionalnoj želji da kolonizuju ukrajinsku zemlju.
Račun američkih geopolitičara čini se tačnim, a postupci – bez greške. Za pola godine proveli su blitzkreig, de fakto okupirali Ukrajinu i potčinili sebi EU u anti-ruskoj histeriji. Pritom su već nadoknadili za račun prisvojenjem dela ukrajinskih aktiva pola milijarde dolara, potraćenih na organizaciju državnog udara i dovođenja na vlast svoje marionetske vlade sa legitimizacijom svoga agenta kao predsednika Ukrajine.
Rusija je uspela da spasi od okupacije američko-nacističkog režima samo Krimu, a Donbas kojim teče krv postao je hronična zona oružanog sukoba između Ukrajine i Rusije. Potonje, kao što se čini američkim lutkarima, namamili su u političku zamku. Upotreba ruske vojske za oslobađanje Donbas garantuje uvlačenje u rat protiv Rusije EU i NATO. Neupotreba sile radi prinude nacističke hunte na mir dovodi do stvaranja rastućeg vrtloga haosa u centru Evrope, koja se već internacionalizuje i postaje ognjište destabilizacije Rusije.
Rasplamsavanje regionalnog, a možda i svjetskog rata, prema uslovima koji pogoduju SAD-u čini se neizbežnim. Njima se čini da je Rusija osuđena na teški poraz zbog gubitka Ukrajine koji se već dogodio, kao prvo, i konsolidacije svih razvijenih zemalja sveta, uključujući zajedno s NATO saveznicima i Japan i Koreju, kao drugo. Prema zamislima američkih geopolitičara poraz Rusije treba dovesti do njena povratka pod američku kontrolu, kao što je to bilo u vreme Jeljcina, a slabljenje Evrope – do njena ekonomskog potčinjavanja preko stvaranja transatlantske zone slobodne trgovine prema američkim uslovima. Upravo time Vašington se nada utvrditi svoj položaj i očuvati svetsku vlast u konkurenciji s Kinom u usponu.
U toj “gvozdenoj” i ciničnoj logici ipak postoji kriva kalkulacija. Delujući na osnovama arhetipova evropske geopolitike stara dva veka, Amerikanci su vaskrsli trupla eurofašizma i stvorili u Kijevu političkog Frankenštajna, koji je počeo proždirati svoje roditelje. Prva planirana žrtva bio je Janukovič i njegove pristalice, koji su uzgajali ukrajinske naciste kao sparing-partnere. Sljedeća žrtva bili su gubitnički izbori u Evropski parlament evropske politike koja je podržala državni udar. Kijevski Frankenstein približava se vrlo brzo svojoj mami – Ašton i, moguće, skoro će doći do svoga tate – Obame. Potrebno mu je samo pomoći naći put.
Da bi se zaustavio rat, potrebno je sprečiti delovanje sila koje ga pokreću. U ovoj fazi rat se odvija primarno u ekonomskim, informacionim i političkim sferama. Uza svu svoju moć, ekonomska prevlast SAD-a osnovana je na finansijskoj piramidi dužničkih obaveza, koja je odavno izašla iz granica održivosti. Za njeno rušenje glavnim kreditorima SAD-a dovoljno je pobacati na tržište nagomilane američke dolare i državne obveznice.
Razume se, krah finansijskog sistema SAD-a vuče za sobom ozbiljne gubitke za sve nosioce američke valute i vrednosnih papira. No, kao prvo, ti gubici za Rusiju, Evropu i Kinu bit će manji od štete sledećeg svetskog rata kojeg će američka geopolitika pustiti s lanca. Kao drugo, što se ranije izađe iz finansijske piramide američkih obveznice, to će i štete biti manje. Kao treće, slom dolarske finansijske piramide pružiće napokon mogućnost ostvarenja reforme svetskog finnsijskog sistema na temeljima pravednosti i uzajamne koristi.
Dominacija SAD-a u informacionoj sferi ključan je faktor zombifikacija Evropljana, koji time podčinjava svom uticaju političko rukovodstvo evropskih zemalja. No, kao što je govorio Aleksandar Nevskij, nije u sili Bog, nego u pravdi. Bujici laži i falsifikacije koje se prenose kroz kontrolisane SAD-om masovne medije, potrebno je suprotstaviti objektivni informacioni tok kroz društvene mreže, regionalnu i nacionalnu televiziju. Podrazumeva se da je za to potreban napor.
No u kreativnom pristupu pravda će prokrčiti sebi put, sve dok pretnja novog svetskog rata plaši svakog čoveka i na kraju podstiče potragu za njegovim uzrocima. Kolektivna podsvest evropskih naroda, a posebno naroda Ukrajine, brzo će se setiti užasa prošloga rata s tačnom uspostavljanjem niza udruženja savremenih i sadašnjih fašista i njihovih kolaboratora. Frankenštajn koji je uzgojen američkom geopolitikom ni po čemu ne izgleda bolje od naci-jurišnika; objektivni prenos informacija o ukrajinskim nacistima brzo će izazvati osećaj odvratnosti i straha kod običnih ljudi u Evropi.
Naposlijetku, dominacija SAD-a u svetskoj politici zasniva se više na navici njihovih saveznika da se pokoravaju “Vašingtonovom komitetu” (obkom; u Rusiji pežurativnom politički termin za preovlađujući američki uticaj u drugim zemljama, op. prev), nego na realnoj zavisnosti evropske i japanske politike o američkom prisutstvu. Tek što se počne rušiti finansijska piramida dolara, Amerikanci neće imati s čim platiti održavanje svojih vojnih baza i globalnih MSM. Nemačka i Japan moći će se osloboditi osećaja ugnjetavanja na okupiranim teritorijama.
Naravno, ne treba prikazivati SAD kao “kolosa sa glinenim nogama”. U rukama američke geopolitike nalazi se oružje za masovno uništenje, sposobno da uništi celo čovečanstvo. Tako da kada dame iz Bele kuće hvale ukrajinske naciste za “uzdržan” primenu sile, svet oseća užas zbog neodgovorne gluposti i razmetanja domaćina Bele kuće, koji su kadri da unište pola čovečanstva radi ličnog imidža. Takve namere SAD su već demonstrirali s predsednicima Ajzenhauerom i Trumanom, koji su hteli baciti atomske bombe na Koreju; s Kenedijom koji je skoro otpočeo nuklerani rat sa SSSR-om i s Reaganom koji je pretio zvezdanim ratovima.
Trenutna situacija, međutim, razlikuje se od epohe Hladnog rata time što američka administracija ne smatra Rusiju ravnopravnim suparnikom, nego se trudi vratiti nas u stanje poraza sa Jeljcinom. Američki savetnici kako sadašnjeg tako i prošlog ukrajinskog rukovodstva neumorno su uveravali u svoju potpunu superiornost nad Rusijom, koju su predstavljali kao američki dominij. Opijeni raspadom SSSR-a, američki geopolitičar smatraju Rusiju svojom pobunjenom kolonijom, koju treba umiriti jednom zasvagda kao sastavni deo svoje imperije. Oni temelje svoju analizu na krhkosti Rusije u uslovima globalne izolacije koja očigledno precenjuje svoj uticaj. Ovo precenjivanje svojih mogućnosti imponira američkim geopolitičara, i s druge strane, rađa u njima osećaj nekažnjivosti i stajanja iznad zakona, što otvara rizik od globalne katastrofe. Ali, takođe, to je izvor njihove slabosti pri suočavanju sa stvarnim otporom za kojeg su oni moralno-politički nespremni.
Tako odlučne akcije rukovodstva Rusije za suzbijanje američko-gruzijske agresije u Južnoj Osetiji, a takođe i spasavanje stanovništva Krima od genocida ukrajinskih nacista koje podržava SAD nisu im ostavile šanse za pobedu. Suočivši se sa odlučnim otporom Asada, SAD i evropski saveznici nisu mogli okupirati Siriju. Oni su pobjedili samo tamo gde žrtva nije mogla pružiti stvarni otpor zbog ili demoralizacije i izdaje vladajuće elite, kao u Iraku ili Jugoslaviji ili zbog totalne superiornosti snaga agresora kao što je bio slučaj u Libiji.
Instinkt nacionalnog samoodržanja, svojstven VVP-u, postavlja čvrstu granicu bilo kakvom stranom uplitanju u sprovođenje ruske politike. Pokušaji da ga se zaplaši sankcijama, izolacijom međunarodnom ili podrškom opozicije neće biti uspešni. Isto kao i same sankcije i izolacija od strane Zapada zbog globalnog značaja Rusije i raznousmjerenosti njene spoljne politike. Nažalost, laureat Nobelove nagrade za mir Obama to ne razume. On se povodi za reakcionarnim silama koje računaju na laku neokolonizaciju Rusije i koje su naivno uverene u večnu prevlast Amerike.
Na osnovu činjenice da je oružani sukob u Ukrajini prolog za sledeći svetski rat kojeg će SAD pokrenuti protiv Rusije da bi zadržali svoju svetsku prevlast, za njegovo zaustavljanje i osiguravanje Pobede potrebno je postaviti tačni sistem koordinata i tačno utvrditi delovanja svih učesnika.
Polje ratnih operacija ima sledeću konfiguraciju:
- SAD je zemlja-agresor, koja provocira svetski rat s ciljem održanja prevlasti u svetu;
- Provokacija svetskog rata vodi se protiv Rusije koju SAD pokušavaju predstaviti kao agresora u svrhu konsolidacije zapadnog sveta radi podupiranja američkih interesa;
- Američki geopolitičar klade se na porast rusofobnog ukrajinskog nacizma sa istovremenim nastavkom nemačke i engleske tradicije slabljenja Rusije;
- Ukrajina je praktično okupirana od strane SAD-a putem državnog udara kojeg su oni organizovali i uspostave nacističke diktature pod njihovom kontrolom;
- Evropske zemlje primorane su na učešće u ratu protiv Rusije koji je u suprotnosti sa njihovim nacionalnim interesima.
Iz ovoga proizlazi da trebamo smatrati Otpor Donbas kao pokret za zaštitu ne samo lokalnog stanovništva od nacističke hunte, nego i za zaštitu Rusije od američke agresije, a tako i celog sveta – od četvrtog svetskog rata. Borci narodnog otpora Donbas zaštitnici su Ruskoga sveta, koji su se zatekli ne svojom voljom na prvim linijama novoga svjetskoga rata.
Grad sa simboličnim nazivom Slavjanski već je postao simbolom te herojske odbrane. Kao Tvrđava u Brestu, taj se mali grad suprotstavlja daleko mnogobrojnijim silama eurofašista pod cenu života svojih građana. Oni ginu ne samo za Donbas, nego i za sve ljude ruskoga sveta i celog čovečanstva, spašavajući nas od novog svetskog rata. Pritom oni pošteđuju živote ukrajinskih vojnika, puštaju na slobodu zatočenike koje je hunta poslala na smaknuće.
Uza svo junaštvo boraca narodne vojske Donbas, oni ne mogu sami zaustaviti svetski rat. Vojna intervencija Rusije mogla bi promeniti situaciju i zaustaviti agresiju nacističke hunte. No rezultat toga istovremeno će biti uvlačenje NATO u konflikt, što povlači za sobom njegovu internacionalizaciju i postaje još jednim korakom prema raspirivanju svjetskoga rata.
Da bi ga zaustavili, potrebno je stvoriti široku međunarodnu koaliciju zemalja, koje su sposobne usklađenim delovanjem sprečiti američku agresiju. Ta delovanja moraju biti usmerena prema potkopavanju američke vojno-političke moći, osnovanoj na štampanju dolara kao svetske valute. Pre svega oni trebaju odbiti korišćenje dolara u međusobnoj trgovini i dolar-denominiranih obveznica za smeštaj deviznih rezervi. Dolar instrumente treba vrednovati kao visoko-rizične, a njihovoj upotrebi pristupati sa maksimalnom rezervisanošću.
Zajedno sa merama za potkopavanje mogućnosti SAD-a da finansira rast vojne potrošnje potrebni su politički napori za formiranje široke anti-vojne koalicije s ciljem osude američke agresije i raskrinkavanja njenih organizatora u Vašingtonu i Briselu. Osobiti značaj ima politička aktivacija evropskog biznisa, kojemu raspirivanje novog rata u Evropi ništa dobro ne donosi.
I na kraju, važan zadatak je oslobođenje Ukrajine od nacističkog režima kojeg je uspostavio SAD. Stvaranje Novorosije na teritoriji oslobođenom od američko-nacističke okupacije samo je deo tog zadatka. On se može smatrati ispunjenim samo posle oslobođenja Kijeva sopstvenim snagama ukrajinskog naroda, koje je potrebno probuditi od nacističke noćne more i podržati u borbi za povratak rodnom okrilju ruskoga sveta. Za to je potrebno mnogo rada da se razjasne istiniti ciljevi proameričke nacističke hunte, koja koristi građane Ukrajine sa mozgovima ispranim fašističkom propagandom da bi poslužili kao žrtve bogu svjetskoga rata.
Začem Amerike Majdan – Šta će Americi Majdan?
№ 21 (413) od 10 juni 2014 [“Argumenti Nedeli”, Sergej Glazjev (Sergej GLAZьEV), akademik Ruske akademije nauka i Nacionalne akademije nauka Ukrajine)
(Advance, argumenti.ru)